مو بمو

گم شو ای ذره در آن مهر که تا سر نهان مو بمو فاش در آن زلف پریشان بینی

در سواد خال سیر زلف کردم مو بمو مد بسم الله را در نقطه پنهان یافتم

بر دور شمع روی او پروانهٔ دل بی‌شمار در تار زلفش مو بمو گم گشته بسیار است دل

چشمه حسنش روان بر رخ مه طلعتان آب دهد مو بمو جای بجا جو بجو

همچو مویت این طریق ای هوشمند مو بمو از خود جدا باید فکند

ز پای تا سر من مو بمو دهانی شد چشید ذوق حیاتی از آن خجسته سروش

حال خواجو که پریشان تر ازو ممکن نیست مو بمو از خم گیسوی شما می شنوم

نکته هایی که نهان بود در آن نقطه خال مو بمو زان خط شبرنگ عیان ساخته اند

عمر زلف تو فزون باد که با روی تو دوش مو بمو باز نمود آنچه مرا در دل بود

گر صبا از زلف مشگینت نسیمی آورد عاشقان را مو بمو آشفته و شیدا شود