مهرافروز

یکی مهرافروز را دل بداد یکی شمسه از راه بردش چو باد

صبح دم کز نسیم مهرافروز دور شد طرهٔ شب از رخ روز

می شود از پرتو رخسار مهرافروز تو دیده ها روشن، مگر خورشید تابان دیده شد

منم مهرافروز آتش عذار رخم آتش و آب ازو شرمسار

پیش دیدار یار مهرافروز جان ببازم که نیک سرمستم

ماه مهرافروز من سر برزد از برج جهان وز رخ چون آفتابش انور آمد صبحدم

همان مهرافروز آتش عذار به همراه قلواد آن نامدار

آن شب که ملازم فروغ روز است و آنروز که شب بروز مهرافروز است