معنی کلمه مهر نماز در دانشنامه آزاد فارسی
مُهرِ نماز
قطعه ای گِل، معمولاً با نوشته یا نقشی بر آن در اشکال گوناگون، که شیعیان نمازگزار در هنگام سجده پیشانی خود را بر آن می گذارند. از نظر شیعه، در نماز باید بر زمین یا آنچه که از زمین می روید و خوردنی و آشامیدنی نیست، سجده کرد. از قبیل خاک، سنگ، چوب و غیره. این کار در دوره های مختلف اسلامی مشاهده می شد و شیعیان در قرون اولیه معمولاً مقداری خاک را در داخل پارچه ای نهاده و با خود حمل می کردند تا هنگام نماز از آن به عنوان سجده گاه استفاده کنند. در اوایل قرن سوم، برای سهولت کار به جای آن از مقداری گِل و سپس گل پخته استفاده شد و آن را برای تأیید به نظر امام (ع) رسانده و از آن پس میان شیعیان رایج شد. رفته رفته این موضوع به یکی از مسائل اختلاف بین شیعه و سنی بدل شد، حال آن که مُهر، در امامیه فقط تمهیدی برای سهولت در انجام سجدۀ صحیح است. گفتنی است که در دیگر مذاهب فقهی، که در سجدۀ نماز محدودیت چندانی قائل نیستند، استفاده از مُهر برای سجده ضرورتی ندارد.