مهت

خورشید و مهت جلاجل مهد با بخت تواَست بخت را عهد

نظر بر آینه انداز تا شود معلوم که عکس روی مهت را چه زیب و آیین است

سوخته بود دل ز تو حسن رخ تو شد فزون سوخته تر شود کنون، چون مهت آفتاب شد

که شاها مهت دور از سلخ باد ز غم دشمنت را دهان تلخ باد

یکی نعره زد ماه تابنده چهر که بربود دیو آن مهت از سپهر

گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید مشک از سر زلف سیهت شاید چید

چون نافه ی تاتار دلم خون شود از غم چون گرد مهت نافه ی تاتار بگیرد

ای کعبه روی چو مهت قبله ی عالم خالت حجر الاسود و لب چشمه ی زمزم

سپه آرد مهت از مورچه مشگین پر تا تو از مملکت حسن شدی غزل پذیر

سال و مهت مبارک، روز و شبت مساعد عیش تو خوش همیشه عیش عدو مکدر