مه مرد

چنین میگفت با مه مرد استاد که گاوی را فریدون حق فرستاد

بود خیره دل سال و مه مرد آز کفش بسته همواره و چشم باز

چنان مه مرد بر وی مهربان شد که مهر هرمزش مُهر روان شد

بر آن دارد او سال و مه مرد را که در دل کند با غم و درد را

چند روزی برین نسق چو گذشت که و مه مرد و زن مریدش گشت

عجب نبود گر آید روزگاری که از مه مرد زاید شهریاری