مه سیما

دوش در خواب بدیدم که برآمد خورشید اثرش دیدن رخسار تو مه سیما بود

آسمان در فکر دیدارش سراپا دیده شد تا مبادا افکند از روی مه سیما نقاب

آن بت شوخ چشم مه سیما نظم فرهنگ فرس جست از ما

چند ای دل نامه وصف بتان املا کنی ذکر خوبان پری رخسار مه سیما کنی

آفتابی تافته بر آینه نور او زان نور مه سیما بود

آفتابی می نگردد ذرهٔ یک نظر در روی مه سیما نگر

لب و رویش ز عرق باده بمینا میکرد او مرا ساقی گل پیکر و مه سیما بود

سرو بالایی و مه سیما و جز من کس ندید ماه را لاغر میان و سرو را فربه سرین

تاری از زلفیست در هر تن که می جنبد رگی نی همین در بند محبوبان مه سیما منم