مه جان

میراث منه مهر و بفا وَرزییِنْ نه عادته مه جان رِهْ جفا شَنییّنْ

این سعادت ندهد دست همیشه اما دیدن آن مه جان ناگه و دزدیده خوش است

امیر گنه: مه جان اون کس فدی بو ونه «نا» به نابوئه، «آری» آری بو

منکه رَنْگِنٰا چِشْ نتومّه گریستن مه جان چی امید دارمه من شه بزیستن

دل گفت مرا روزی سالی گذرد زان مه جان گفت به گوش دل کای دل مه و سالت خوش

سال و مه جان می کنی در حرص و آز نام آن را مینهی عمر دراز

سیر نمی‌شوم ز تو ای مه جان فزای من جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من

بهر پیوند جان مهمان را روزه فرموده سال و مه جان را