مندیش

گر دست تو در خون روانم باشد مندیش که آن دم غم جانم باشد

دو چیزش برکن و دو بشکن مندیش ز غلغل و ز غنبه

ساقیا می ده و ز کس مندیش زانکه باشد خدای ما حافظ

تا تو بمنش مرا نخواهی مندیش که منت خواستارم

من نی‌ام مسعود و بواحمد ولی زندان من کمتر از زندان نای و قلعهٔ مندیش نیست

وزان پس ورا گفت مندیش هیچ دلیری کن و رزم دیوان بسیچ

گفت با او چه میکنی اینجا حیله مندیش و راست گوی مرا

بُگذر از بحر و ز فرعونِ هوی مندیش دهرْ دریا و تو چون موسی عمرانی

هر چه خواهندت بده مندیش از آن داد یزدان را تو بیش از بیش دان

کنون هیچ مندیش کو را بجان نیامد گزند و بگویم نشان