ملا عبدالله زنوزی

معنی کلمه ملا عبدالله زنوزی در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] ملا عبدالله زَنوزی (درگذشت ۱۲۵۷ق) حکیم و فیلسوف شیعی در قرن سیزدهم قمری و معاصر با فتحعلی شاه قاجار است. او در فلسفه پیرو ملاصدرا بود و در مدرسه مروی تهران فلسفه و حکمت تدریس می کرد. زنوزی از شاگردان ملا علی نوری بود، او را پایه گذار مکتب فلسفی تهران و از مروجان فلسفه صدرایی می دانند.
عبدالله فرزند بیرمقلی (بایرام قلی) ملقب به باباخان زنوری، در روستای زنوز، از توابع شهر مرند در تبریز به دنیا آمد. و در سال در سال ۱۲۵۷ق (۱۲۲۰ش) در تهران درگذشت. فرزندش آقا علی مدرس از مدرسان فلسفه در مدرسه سپهسالار بود.
ملا عبدالله در اوایل زندگی به خوی رفت. علوم عربی و ادبیات را در آنجا فرا گرفت و به ملا عبدالله نحوی معروف شد. سپس در حوزه علمیه کربلا از سید محمد مجاهد و سیدمحمدباقر شفتی فقه و اصول آموخت. وی پس از آن به ایران بازگشت و در قم نزد میرزای قمی در اصول شاگردی کرد، سپس به اصفهان رفت و در حکمت و فلسفه از شاگردان ملا علی نوری گردید. پس از تأسیس مدرسه مروی در تهران در حکومت فتحعلی شاه قاجار، ملا علی نوری برای تدریس به آنجا فراخوانده شد. اما او ملا عبدالله زنوزی را برای تدریس به آنجا فرستاد. زنوزی از در ۱۲۳۷ق تا پایان عمر به مدت ۲۰ سال در این مدرسه تدریس می کرد.

جملاتی از کاربرد کلمه ملا عبدالله زنوزی

پس از تأسیس مدرسه مروی، ملا علی نوری برای تدریس فلسفه و معقولات به آنجا فراخوانده شد. اما او شاگردش ملا عبدالله زنوزی را به آنجا فرستاد. زنوزی از در ۱۲۳۷ هجری قمری (معادل ۱۲۰۱ خورشیدی) تا پایان عمر به مدت ۲۰ سال در این مدرسه فلسفه تدریس می‌کرد.