مقرم

ای آنکه به یکرنگی تو متصفم در بندگیت مقرم و معترفم

خصم به بدی گفتن من لب چه گشاید من بنده مقرم که خود از من بتری نیست

چون نه مقرم من و نه منکرم بر سخنی لا و نعم چون کنم

به بندگیت مقرم توام خداوندی گذاشتم همه عصیان تو جرم من بگذار

چون من به صد زبان مقرم بر گناه خویش ای دست گیر خلق چه حاجت بود گوا