مفسدت

انده بمرد و مفسدت او ز دل گذشت شادی بزاد و منفعت او به جان رسید

ملک بومان باشارت او التفات ننمود، تا آن زاغ را عزیز و مکرم و مرفه و محترم با او ببردند، ومثال داد تا در نیکو داشت مبالغت نمایند. همان وزیر که بکشتن او مایل بود گفت: اگر زاغ را نمی کشید باری با وی زندگانی چون دشمنان کنید و طرفةالعینی از غدر و مکر او ایمن مباشید، که موجب آمدن جز مفسدت کار ما و مصلحت حال او نیست ملک از استماع این نصیحت امتناع نمود و سخن مشیر بی نظیر را خوار داشت.

به هر برزن وکوی گرد آمده پی مفسدت لشگری زاشقیا

فکرهای بدیع ناگفته شد ز زنگار مفسدت تاری

بر چارسوی باس تو قلاب مفسدت دست بریده باز کشید از عیار ملک