معرا

ای معرا اصل عالی جوهرت از حرص و آز وی مبرا ذات میمون اخترت از زرق و ریو

حق‌حق است‌و خلق‌خلق و اول‌از ثانی بری ثانی از اول معرا نزد هر داناستی

معطل گردن از طوق مرصع معرا عارض از زربفت برقع

چو بود طاق رواق تو از نقوش معرا چو از طراز هیولا جمال هستی مطلق

ای ذات تو از خلقت و ترکیب معرا در خواندن وصفت، متحیر دل دانا

در طریق عمره از لبیک خونین کرده غسل گاه احرام از دو عالم دل معرا ساخته

ز حکمت مبرا ز عرفان معرا پر از کینه و کبر و زفت و تناور

در مرتبه ذات معرا ز صفات هرگز نبود نام ز مطلوب و طلب

آن را که دل معرا باشد ز عشق او چرخ از لباس عمر معرا کند همی

چون که برداشت ز رخ پرده جمال مطلق تا که دیدم ز همه قید معرا بودم