مظفریان

مظفّریان (حک: ۷۱۳ق ـ۷۹۵ق)
(یا: آل مظفر) عنوان سلسله ای از امرای مستقل محلی در قسمت های مرکزی و جنوب غربی ایران . جد اعلای آل مظفر، غیاث الدین حاجی خراسانی از ولایت خواف بود که در زمان فترت مغول به یزد کوچ کرد. فرزندان غیاث الدین هنگام لشکرکشی هلاکو به بغداد، همراه اتابک یزد، به اردوی او پیوستند. شرف الدین مظفر سرسلسله آل مظفر با پناهنده شدن به دربار ارغون خان مغول و نشان دادن شجاعت از خود، حکومت میبد یزد را به دست آورد و در ۷۱۸ق با تأیید الجایتو، اتابکان یزد را برانداخت و خود حاکم یزد شد. جانشین او مبارزالدین محمد نیز از فترت اواخر عهد ایلخانان مغول استفاده کرد و کرمان و فارس را گرفت و شیخ ابواسحاق اینجو را به قتل رساند. حکومت آل مظفر در دورۀ او به منتهای درجه وسعت خود رسید، اما تقسیم قدرت میان فرزندانش و شاهزادگان مظفری و رقابت آن ها با یکدیگر باعث ضعف و انحطاط آنان شد. قلمرو آل مظفر در اوج وسعت خود شامل کرمان ، سیستان ، فارس ، یزد، اصفهان ، خوزستان ، لرستان ، قزوین و برای مدتی آذربایجان هم شد. علاوه بر مبارزالدین محمد، شاه شجاع ، شاه زین العابدین و شاه منصور از دیگر امیران مشهور این سلسله اند. حافظ شیرازی با امرای این سلسله ازجمله شاه شجاع ، شاه منصور و شاه یحیی هم عصر بود و در اشعار خود آن ها را مدح کرده است . با اوج گیری منازعات داخلی شاهزادگان مظفری ، امیرتیمور که تازه به قدرت رسیده بود، در ۷۸۹ق به فارس لشکر کشید، او حکومت شیراز را به شاه یحیی مظفری واگذاشت . اما منازعات بی ثمر امرای مظفری بار دیگر تیمور را در ۷۹۵ق به شیراز کشاند و این بار دستور قتل تمامی شاهزادگان مظفری، جز زین العابدین و سلطان شبلی، را داد.