مضایقت

با دوست مضایقت به جانی از جانب ما بدین قدر نیست

دل گفت مضایقت مکن زود بده با او به محقری سخن نتوان گفت

زان روی که خانه خانه ی تست زنهار مضایقت مفرمای

با من مکن به پسته ی شیرین مضایقت آخر نه شهر جمله پر از قند و پسته است

کنارِ وصل و به سد جان مضایقت هیهات میانِ زنده دلان شیوۀ دگر باشد

به بوسه ای چه شود گر مضایقت نکنی چو گویمت که بده قصد دادنت نکنی