مشکبوی

از سرو و گل چو خواهی امشب که هست در بر مهر وی سر و قامت مشکبوی سیم غبغب

چون رنگ می گرفت لب مشکبوی تو آن به که همچو ابن یمین می پرستمی

گر نه مشکست از چه معنی شد سر زلفین یار ؟ مشکبوی و مشکرنگ و مشکسای و مشکبار

بکندند پس عنبر مشکبوی به پیشش نهادند بر خاک،روی

در پا فکنده طرّه مشکین مشکبوی بر کف گرفته باده نوشین خوش گوار

بوی مشک آید ز اوراق هلالی سالها گر دمی پیش غزال مشکبوی من نهد

پرچین کند چو حلقه آنزلف مشکبوی در هر شکن اسیر کند آهوی ختن

جعد بنفشه را که چمن مشکبوی ازوست بر بوی زلف غالیه بویی گرفته است

پس پریشان کرد زلف مشکبوی در حجاب زلف پنهان کرد روی

نافهٔ چین دارد اندر ناف باد مشکبوی عقد پروین دارد اندر جیب ابر نوبهار