مشوی

هرچند ازین هراس به خون روی شسته‌ای از جان مشوی دست که ایمن شدی به‌ جان

از من مشوی دست که من بیتو شسته ام هم روبآب دیده و هم دست از آبروی

پی مدح و ثنایت چون قلم عمریست سرگرمم مشوی از حفظ نام خویش طومار زبانم را

سوادِ دیدهٔ غمدیده‌ام به اشک مشوی که نقشِ خالِ توام هرگز از نظر نرود

دست خود هرگز به خاک و گل مشوی از برای دست شستن آب جوی

با این همه هم ز جست و جویی کاهل مشوی به هیچ سویی

مرا چو مست بمیرم بهیچ آب مشوی مگر بجرعه ی دُردی کشان باده پرست

اگر عاشقی سر مشوی از مرض چو سعدی فرو شوی دست از غرض

اگر گل به سر داری اکنون مشوی اگر گل به دست است اکنون مبوی

که گر سر به گل داری اکنون مشوی یکی تیز کن مغز و بنمای روی