مشاهیری

این شهر زادگاه مشاهیری چون عبدالعلی علی‌عسگری هفتمین رئیس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران و مجتبی راعی کارگردان سینما و تلویزیون می باشد.

یقیناً شهری که مفاخر زیادی دارد دارای هویت عمیقی است که برای معرفی آن شهر شاید کافی باشد و مشاهیری که شهرداری‌های شهر برای معرفی آن‌ها نام خیابان یا میادینی را به اسم آن‌ها اختصاص می‌دهند نشانگر این است که این شهر روزگاری محل سکونت چنین شخصیت‌هایی بوده‌است. اما به جرئت می‌توان گفت در کلانشهر اردبیل از چنین امری نمی‌توان اثری پیدا کرد و مشاهده نمود و شهری که در دورانی یکی از سرداران رشید مشروطیت (حاج باباخان اردبیلی) را در دامانش تربیت کرده‌است امروز مردمانش نه میدانی را، نه خیابانی، نه کوچه و نه حتی دربندی را با آن نام نمی‌شناسند.

در آغاز قرن بیستم دیدگاه‌های پزشکی مرتبط با خودارضایی، زمانی که ایچ. هولاک الیس در ۱۸۹۷ در کتابش به نام مطالعاتی پیرامون روان‌شناسی سکس بنیادهای فکری تیسوت را زیر سؤال برد و با نام بردن از مشاهیری که اقدام به خودارضایی می‌کردند، این عقیده که خودارضایی سبب امراض می‌شود را به کلی مردود دانست، کم‌کم دگرگون شدند. وی چنین نوشت: «به این نتیجه رسیده‌ایم که در رابطه با خودارضایی، چنانچه فرد سالم به دنیا آمده باشد و از سلامت جسمی نیز بهره‌مند باشد، اگر میانه‌روی در انجام این عمل را رعایت کند، هیچ مشکلی برایش پیش نخواهد آمد.»

پرش از ارتفاع نیز یکی از شیوه‌های مرسوم خودکش‌ها است و اثبات شده که ناهمگنی فضای شهری در بعضی افراد تمایل به خودکشی ایجاد می‌کند. پیش از انقلاب ۱۳۵۷ مکان‌هایی همچون ساختمان پلاسکو و ساختمان آلومینیوم در تهران از جمله مکان‌های مرتفع مورد علاقه خودکش‌ها بوده‌اند و حتی مشاهیری همچون نصرت رحمانی قصد خودکشی از فراز این ساختمان‌ها را داشته‌اند. پس از انقلاب برج میلاد به سبب ارتفاع بیش‌تر مورد توجه افرادی که قصد خودکشی دارند، قرار گرفت. تاکنون ۳ مورد خودکشی موفق از فراز این برج در اخبار اعلام شده‌است.

نویسندگان و مشاهیری مانند: حکیم عمر خیام، امام فخر رازی، امام محمد غزالی، ابوالفرج بن جوزی، شیخ شهاب الدّین سهروردی، امام الحرمین جوینی و امثال آنان نیز در این روزگار می‌زیستند.

بناهای آرامگاهی مشاهیری چون ابواسحاق کازرونی، امین‌الدین بلیانی، جلال‌الدین دوانی، عبدالله بلیانی و نصرالله مردانی در کازرون و حومهٔ آن وجود دارند.