مسکوکات

-عرضه مسکوکات طلای بانک مرکزی از طریق مزایدهٔ حضوری (حراج) در بسته‌های صدتایی

را اسکورت کرده و ۱۸۰۰ مسکوکات طلا به صورت سالانه به او می‌دادند. دستورهای او شامل ترغیب دریاسالار «پیترو موسنیگو» جهت حمله به عثمانی‌ها و تلاش جهت ترتیب دادن همکاری دریایی با پادشاهی قبرس و شوالیه‌های رودس می‌شدند. همچنین او مسئول سه کشتی پارویی پر از توپ، مهمات و کارکنان نظامی بود که قرار بود به اوزون حسن کمک کنند.

تا سال ۱۷۵۰، صنعت مسکوکات پروس متشکل از شرکت‌های نیمه خصوصی بود که توسط استادان ضرب مسکوکات اداره می‌شد. بعد از آن مدیران ضرب مسکوکات که در خدمت شاه بودند اداره مسکوکات پروس را به‌عهده گرفتند. در سال ۱۷۵۰ میلادی پروس دو و حتی سه معیار مسکوکات داشت که برای ادارات و مخصوصاً برای پرداخت تحویل‌دهی نقره آزاردهنده بود.

این کتاب به ویژه به امور خراج، سیاست‌های مالی، نفوذ و مسکوکات و ادارات مربوط به آن‌ها مانند دیوان‌ها پرداخته و آن‌ها را روشن می‌کند.

در ابتدا چنان‌که مسکوکات یونانی نشان می‌دهد، زبان یونانی روی سکه‌ها، حتی در دولت سکائی معمول بوده ولی روی این سکه‌ها از زمان اِوکراتید غیر از زبان یونانی یک زبان دیگر هم که شعبه‌ای از زبان سانسکریتی است دیده می‌شود. خط این سکه‌ها هم به خط سامی (فینیقی) شباهت دارد (شاید خط آرامی باشد، که در آسیای غربی رواج داشت). بنابر مختصر مذکور این نتیجه حاصل می‌شود که دولت باختر و یونانی ۱۵۰ سال تقریباً پائید و بعد جزء هندویونانی گردید.

دوکات این سکه اولین بار در ونیز به نام طلای فلودیهای زرین ونیزی یا دوکای اروپایی ضرب شد و از آنجا به سرتاسر قاره اروپا راه یافت. به‌طوری که بسیاری از کشورهای اروپای اقدام به ضرب دوکات کردند. این سکه درمیان مسکوکات طلای دول، به پاکی طلا معروف و ممتاز بود. همین مشخصه آن را به مسکوکی قابل اطمینان برای تجارت بین‌المللی مبدل کرد. باجغلی (باجاقلی، باجاقلو، باجقلو، بجاقلی، باجقلو، باج اوغلی) نام ترکی سکه دوکات اروپایی است.

این تخت عظیم سنگی با قدمت حدود ۳۵۰۰سال، تختگاه رستم، و یکی از مهم ترین بناهای به جا مانده از دوره ی زرتشتیان می باشد. محیط توپ رستم(تشله رستم) حدود ۸۵متر است و در اطراف آن غار ها و اتاق های متعددی وجود دارد. بوداییان از این اتاق ها به عنوان معبد یا بت خانه استفاده می کردند. آنها بت های خود را در این مکان نگه داشته و به عبادت آنها می پرداختند. این تخت همچنین دارای حفره هایی برای نگه داری و مخفی نمودن اشیای گران بها و مسکوکات آن زمان بوده است.

پس از انقلاب ایران (۱۳۵۷)، طرح مسکوکات با حذف نقش شاه تغییر کرد، اما اندازه و حروف‌چینی آن‌ها تغییر نکرد. سکه‌های ۵۰ دیناری تنها در سال ۱۳۵۸ ضرب شدند و سکه‌های ۵۰ ریالی در ۱۳۵۹ گسترش یافتند. در سال ۱۳۷۱، سری جدید سکه‌های ۱، ۵، ۱۰ و ۵۰ ریالی و نیز سکهٔ ۱۰۰ ریالی ضرب شد. سکه‌های ۲۵۰ ریالی در سال بعد گسترش یافتند. در سال ۱۳۸۳ اندازهٔ سکه‌های ۵۰، ۱۰۰ و ۲۵۰ ریالی کاهش یافت و سکه‌های ۵۰۰ ریالی رواج یافتند. در سال ۱۳۸۸ سکه‌های ۲۵۰ و ۵۰۰ در اندازه کوچک‌تر و ۱۰۰۰ ریالی در ایران ضرب شدند. سایر سکه‌ها هنوز قانونی اند اما دیگر ضرب نمی‌شوند. در نیمه دوم سال ۱۳۸۹، سکه‌های ۲۰۰۰ ریالی و ۵۰۰۰ ریالی ضرب گردید.

از سکه‌های خسرو پیداست که او کوشیده تا مسکوکاتش را مشابه مسکوکات بیزانسی بکند، اما بعد از او دنبالهٔ این کار را نگرفتند. از زمان خسرو به بعد خطوط سکه‌ها تغییری نمی‌کند و اگر سوابق حروف در سکه‌های قدیمی‌تر وجود نداشت، خواندن آن‌ها غیرممکن می‌شد. عیار سکه‌های دورهٔ خسرو مانند دوره‌های قبل و بعد از اوست. به‌طور کلی در سراسر دورهٔ ساسانی، عیار پول تغییری نکرده است.

نقش ذوالفقار در اعصار صفوی و قاجار برای ترسیم روی نشان‌ها، علم‌ها و پرچم‌ها کاربرد داشت. مع‌الوصف، میزان استعمال نشان ذوالفقار در امپراتوری عثمانی و امپراتوری گورکانی نسبت به ایران بیشتر بوده است؛ علت این مسئله می‌تواند این باشد که ایرانی‌ها از نشان شیر و خورشید استفاده می‌کردند که در آن، نقش شیر، نماد علی است، اما شمشیر در آن نشان دوزبانه نیست. با این حال، نشان شمشیر دو سر روی مسکوکات ایرانیان یافت می‌شود.