مزعفری

پر لاله کن و پر از گل سرخ این صحن رخ مزعفری را

گسستن رگ . . . ن از تن رگ آور اوست مزعفری رخ ما از سر معصفر او

صحن مزعفری که به دست آورد کسی دارد دلش ز لذت و عیش جهان فراغ

افروخت بهار چون گل سرخ بر رغم دل مزعفری رو