مرسولات

شکایت‌های مختلفی از شرکت خصوصی پستی تیپاکس توسط مشتریان به گوش می‌رسد. شکایت‌هایی که گرچه توسط مشتریان هم در فضای مجازی منتشر می‌شود و هم به گوش مسئولان و نمایندگی‌های تیپاکس می‌رسد و گاهاً کار به شکایت به مراجع ذی‌صلاح می‌کشد، اما این شکایات به نتیجه‌ای نرسیدند. به گفته بسیاری از کاربران و مشتریان تیپاکس، تعدادی از مرسولات دریافتی دچار مشکل اساسی شدند و تیپاکس از رفع و پیگیری این مشکلات امتناع کرده‌است. این شکایات شامل موارد بسیار زیاد تأخیر در ارسال بسته، رفتار ناپسند کارمندان تیپاکس، آسیب‌دیدگی و مفقودی کالاها و عدم پاسخگویی بخش شکایات علی‌رغم پیگیری‌های مردم می‌باشد.

بسیاری از مجموعه‌داران، از خانواده و دوستان خود می‌خواهند که تمبرهایی را از مرسولات پستی خودشان برای آنها جمع‌آوری نمایند. تمبرهای دریافت‌شده توسط مشاغل بزرگ یا بستگان مسن، ممکن است دارای اهمیت تاریخی و بین‌المللی باشند. اغلب این تمبرها با توجه به تنوع رنگ‌ها، جنس کاغذ، سوراخ‌ها (پرفراژ) یا خطاهای چاپ معکوس می‌توانند متنوع بوده و صفحات زیادی از یک مجموعه را پر کنند. از اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی جمع‌آوری تمبر رو به کاهش گذاشت چرا که دنیای دیجیتال از سرگرمی‌های سنتی پیشی گرفت. وال‌استریت جورنال تا سال ۲۰۱۶، تعداد کلکسیونرهای تمبر در دنیا را حدود ۶۰ میلیون نفر برآورد کرده‌است.

هامبورگر فلوک‌تسویک‌باو، شرکت تابعه بلوم اونت فوس به دنبال تولید یک هواگرد خشکی‌پایه بر مبنای نمونه پیشین آب‌نشین بسیار موفق ها ۱۳۹، غالباً جهت حمل مرسولات پستی، بود. در این طراحی به منظور کاهش مخارج، تا جای ممکن از قطعات هواگرد آب‌نشین استفاده شد.

دیوان برید سازمانی اداری مختص دولت بود، که تحت ریاست صاحب دیوان البرید قرار داشت و اصحاب البرید که در شهرستان‌ها ساکن بودند، از صاحب دیوان البرید که در مرکز مستقر بود، اطاعت می‌کردند. مأموران برید به کارگزار و نامه‌یر تقسیم می‌شدند که گروه دوم به صورت پیاده یا سواره، مرسولات پستی را به مقصد می‌رساندند. صاحب برید به علت اینکه جاسوس مخصوص دربار نیز بود و از این طریق وظایف حساسی را بر عهده داشت، همواره با خلیفه، شاه یا سلطان در ارتباط بود و بدین صورت دو وظیفهٔ نامه‌بری و جاسوسی وی در هم می‌آمیخت. به وسیلهٔ این افراد اطلاعاتی گوناگونی پیرامون امیران، کارگزاران و طغیان و توطئه‌هایشان، مأموران خراج، وضعیت کارمندان دولتی و کیفیت زندگی عامهٔ مردم، قاضیان و مستغلات دولتی، به مرکز حکومت می‌رسید.

در دوران رضا شاه، ایران همچنان مدعی حاکمیت بحرین بود؛ ولی در این دوران نیز عملاً حکومت آل خلیفه (دست نشاندگان انگلیس) بر بحرین ادامه داشت. دولت ایران در شهریور ۱۳۰۱، قیمت تمبر برای مرسولات پستی به بحرین را «مانند سایر نقاط ایران» معین کرد. در ۱۳۰۶ ش (۱۹۲۷) دولت انگلستان قراردادی با عربستان سعودی دربارهٔ بحرین امضا کرد. دولت ایران بلافاصله نسبت به آن معاهده رسماً اعتراض کرد و از آن به‌عنوان «تجاوز به تمامیت ارضی ایران» به جامعه ملل شکایت کرد. این دادخواهی ایران، توسط مخبرالسلطنه به عنوان نخست‌وزیر، در صفحه ۶۰۵ «روزنامه جامعه ملل» مورخ ماه مه ۱۹۲۸ به چاپ رسید، اما به علت ضعف جامعه ملل و سپس شروع جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین در شهریور ۱۳۲۰ راه به جایی نبرد.