مرده سوزی

مُرده سوزی (cremation)
سوزاندن جسد انسان مرده. خاکستر جسد را در خاکستردان نگهداری می کنند، یا به خاک می سپارند، یا می پراکنند. شواهد مرده سوزی از زمان های دور در دست است. ظروف سفالی از دورۀ نوسنگی، محتوی خاکستر چند جسد، در نقاطی از اروپا پیدا شده اند. در سال های میان ۱۴۰۰پ م و ۲۰۰م مرده سوزی روش مرجح تدفین، به ویژه از نظر اشراف رومی، بود. مسیحیت مرده سوزی را منع می کرد، زیرا بر این اعتقاد بود که جسد اگر نابود شود از حشر بازخواهد ماند. یهودیان قدیم نیز آن را بی حرمتی به صنع خدا می دانستند. در یهودیت ارتُدوکس، کلیسای ارتدوکس شرق، و دین اسلام مرده سوزی ممنوع است. اقوام دیگری به ویژه در هندوستان مرده های خود را می سوزاندند و هنوز می سوزانند. امروزه مرده سوزی در میان جمعیت هایی از یهودیان و مسیحیان صورت می گیرد و بین بودایی ها و سیک هاو هندواننیز معمول است. ملاحظات اقتصادی و بهداشتی از دلایل اصلی افزایش مرده سوزی در سال های اخیر است؛ ازدیاد جمعیت باعث کمبود زمین و لذا افزایش قیمت قبر می شود، و از سوی دیگر دفن مرده در زمین، به ویژه اگر مرگ بر اثر بیماری عفونی رخ داده باشد، می تواند منابع آبی را آلوده کند.