مرادت

چه داری مرادت به من بازگوی مپوشان ز من راز خود بازگوی

به من می‌کنی لطفی از حد زیاده مرادت ازین لطف ایذاست گوئی

به یک یک مرادت نکو کن نگاه که هست اندر آن طاعت پادشاه

بسر تیغ زبان زر دهی از چهره مرا بچنین زر نشود تیغ مرادت بنیام

به دل گفتا چه داری ؟ گفت یادت مرادت گفت چه ؟ گفتا مردات

اگر برنیاید مرادت رواست مراد تو فرموده ی پادشاست

کند چرخ آنچه تو باشد مرادت همیشه سرنوشت نیک بادت

زدی از دیدن بیگانگان، صد طعنه بر دربان مرادت زین سخن، گر رفتن من بود برخیزم!

چنانکه داد مرادت بقا دهاد تورا که از بقای تو باقی است ملکت و ایمان

کنون بازگردم بگویم بدوی که آب مرادت روان شد به جوی