مدهوشی

ای که در طور ز بی‌حوصلگی مدهوشی دیده بگشای که عالم همگی دیدار است

علتی محمود را گشت آشکار شد ز مدهوشی سه روز و شب ز کار

مدام چون ز می عشق مست و مدهوشی بریز باده و درد سر خمار مکش

ز بیماری درد آز خفته چو مدهوشی به بستر باز خفته

باز دارد عشق در آغوش بیهوشی مرا غم مهیّا می‌کند اسباب مدهوشی مرا

و گر تیری به چشمش درنشستی ز مدهوشی مژه بر هم نبستی

نیست بیفایده این بیخودی و مدهوشی عقل را پخته کنم از سفر بیهوشی

ای صبوحی شعر تو آرد به هر مدهوش، هوش خاصه مدهوشی که گوید دارم از اشعار، عار

جامی چه سان به حال خود افتد که دمبدم هوشش برد غم تو و مدهوشی آورد

دهشت فزود فرط تجلی کلیم را آری جلال حق همه مدهوشی آورد