مدهم

در بزم حسودان مدهم جرعه آن لب کانجا دهن بیهده گوی همه بازست

صوفی، مدهم پند که رو از سر کویش زیرا که نخواهم شد ازینجا به دگر سو

هله دربان عوان خو مدهم راه و سقط گو چو دفم می زن بر رو دف و سرنای تو دارم

من و خون خوردن از او گو مدهم لاله قدح خون خورم به که می از دست خسان نوش کنم

اهلی مدهم یاد از آن نوگل خندان چون غنچه مکن پاره گریبان مرا باز

از بوی تو من مستم، ساقی مدهم ساغر بگذار که می‌ترسم، از درد سر فردا

ساقی مدهم باده بیاد لب آن شوخ در آتش حسرت مفکن جان مرا باز