مدح خوان

مجلس میمون او خالی مباد از مدح خوان خانه بدخواه او خالی مباد از مویه گر

راست گویی بود بلبل مدح خوان نوبهار چون خزان آمد شد از بیم خزان بسته دهان

ای خسروی که با کف رادِ تو گاه مَدح هرگز نشد ندیم دل مدح خوان نَدَم

درین خرم سرا دائم بشادی باد تا جائی که چون ابن یمین پیر سپهرش مدح خوان بینی

در تو، شاها، محراب مدح خوان تو شد چنانکه باشد محراب زند خوان آتش

چه نقص آید درین دولت اگر از فر میمونت از این درگاه دهر آرای چون من مدح خوان خیزد

چون رای تست باغ و طرب عندلیب آن بر گل چو مدح خوانت همی مدح خوان کند

بیمن مدح تو مدحش از آن کنند اهلی که مادح کرمت جای مدح خوان دارد

کس را ز سرکشان زمانه نگاه کن تا خام قلتبان‌تر از این مدح خوان رسید