معنی کلمه محبت اهل بیت در دانشنامه اسلامی
اگر کسی بخواهد به هدف بندگی و معرفت خداوند برسد باید از دری که خود خدا قرار داده وارد شود وگرنه به هدف خود نمی رسد. در حدیث آمده است «ولو لانحن ما عُبدالله». زیرا راه بندگی خدا را ائمه به خلایق یاد داده اند حتی ملائکه نیز درس توحید و تنزیه را از اهل بیت علیهم السلام آموخته اند.
پس محبت اهل بیت علیهم السلام راهی است برای رسیدن به محبت خداوند. امام صادق علیه السلام فرمود: «من عرف حقّنا و أحبّنا فقد أحبّ فقد احبّ الله تبارک و تعالی»؛ هر کس حق ما را شناخته و ما را دوست بدارد در حقیقت خداوند تبارک و تعالی را دوست داشته است.
در نتیجه انسان باید محبت به اهل بیت علیهم السلام را حفظ کند زیرا خداوند انسان های کامل و نمونه های اعلای انسانیت را پرورانده و به انسانها معرفی کرده است و دستور داده به آن نمونه های اعلای انسانیت مودّت بورزید و وقتی مودت و محبت به صحنه آمد به طور طبیعی تبعیت از آن ها به صحنه می آید. زیرا وقتی مودت و محبت به محبوبی متعالی در میان آمد تبعیت از آن محبوب عین ادامه ی مودّت است.
خداوند دستور داده است انسان نسبت به اهل بیت علیهم السلام مودت بورزند. «قُلْ لاأَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی».
مودت به معنای محبت تثبیت شده در قلب است و مودت با نزدیکان پیامبر صلی الله علیه و آله بازگشت به مسأله ولایت و قبول رهبری ائمه معصومین دارد و اجرای این دستور در واقع تداوم خط رهبری پیامبر و ادامه مساله ولایت الهی است. پذیرش ولایت ائمه علیهم السلام و دوست داشتن آنها باعث نجات و رستگاری خواهد شد. زیرا انسان همواره با کسی است که او را دوست دارد و به ویژه کسانی که دوستی آنها در جانشان رخنه کرده و تثبیت شده. آدمی در قیامت نیز با کسانی محشور می شود که دوستشان دارد بنابراین پذیرش این ولایت منجر به سعادت آدمی در دنیا و آخرت خواهد شد. قربی، عترت رسول خدا صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام هستند و بنابراین مودتی که اجر رسالت فرض شده چیزی ماورای خود رسالت دینی و بقا و دوام آن نیست زیرا پذیرش ولایت عترت جزء، مهمی از این رسالت است از همین رو آیه و تفسیر آن منافاتی با آیاتی که طلب اجر رسالت، از مردم را نفی می کنند، منافات ندارد.
در آیه 82 سوره طه آمده است: «وَ إِنِّی لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدی ».
آیات قبل از این آیه به گوساله پرست شدن قوم حضرت موسی علیه السلام اشاره دارد. علامه طباطبایی ذیل این آیه می نویسد: بنی اسرائیل با این که به خدای سبحان ایمان داشتند و رسالت موسی و هارون علیه السلام را تصدیق کرده بودند ولی درباره ولایت آن دو بزرگوار یا متوقف بوده اند و از آن دو تبعیت کامل نداشتند. بدان جهت بوده که قید "ثُمَّ اهْتَدی " را بر ایمان به خدا و عمل صالح اضافه کرده است.