مجلس افروزی

تو شمع مجلس افروزی ، من سرگشته پروانه مرا آتش به جان زن دیگران را خانه روشن کن

مرده شمع مجلس افروزی که از هجران او جای روغن خون دل غم در چراغم کرده است

ندارد دودمان عشق چون من مجلس افروزی سیه مستی کند پروانه از دود چراغ من

روی گرمی مجلسم هرگز ز شمع کس ندید مجلس افروزی مرا چون آه آتشناک نیست

راستی پیشه خود کن که بود سبز مدام مجلس افروزی شمع و چمن آرایی سرو

باده گلرنگست و ساقی یار و نوروزی چنین دیده روشن کن بروی مجلس افروزی چنین

روز نوروزست و ما را مجلس افروزی چنین سالها شد کز خدا می خواستم روزی چنین

بخت آنم کو که چون شب با غمت خلوت کنم همچو شمع آیی به بزم و مجلس افروزی کنی

چو در مجلس قدح‌گیری بهار مجلس افروزی چو با عاشق سخن‌گویی نگار شَکّر افشانی

گر همی دعوی کنی در مجلس افروزی چو شمع پس برای جمع همچون شمعت از خود خورد کو