گوبینو
جملاتی از کاربرد کلمه گوبینو
در ۱۸۴۸ به عضویت مجلس مؤسسان انتخاب شد و عضو کمیسیون تدوین قانون اساسی گردید. در جریان یک سخنرانی با قید «حق کار» در متن قانون اساسی مخالفت نمود. در همین سال لویی فلیپ استعفا کرد و لویی ناپلئون بناپارت (برادرزاده ناپلئون) در ۱۰ دسامبر ۱۸۴۸ به ریاست جمهوری فرانسه رسید و توکویل در سال ۱۸۴۹ وزارت خارجه او را بعهده گرفت و آرتور دو گوبینو را به سمت رئیس دفتر خود و بومون را به سمت سفیر فرانسه در وین انتخاب کرد. روز ۳۰ اکتبر توکویل مجبور به استعفا شد. در سال ۱۸۵۰ اولین آثار بیماری سل در او مشاهده شد و او شروع به نوشتن خاطرات خود نمود.
بنا به قول گوبینو وزیر مختار فرانسه در ایران در کتاب سه سال در آسیا، وی در موسیقی خیلی ورزیده بود و تار را خیلی خوب می‌نواخت؛ ولی به جهت حرمت موسیقی هنر خود را پنهان می‌کرد.
خانواده‌اش مدت‌ها در خاورزمین اقامت داشتند، و او در ششم فوریه ۱۸۲۶ در مسیر قسطنطنیه به مارسی بر روی کشتی متولد شد. وی پس از تحصیلات در مدرسه لوئی لوگران به کلژ دوفرانس وارد شد و تحت نظر ژول مول به تحصیل زبان و ادبیات فارسی پرداخت و از شاگردان برجستهٔ او گردید. در سال ۱۸۵۲ وزارت خارجه فرانسه او را به سمت مترجم به کنسولگری اورشلیم مأمور کرد. وی در آنجا هم به فراگیری زبان‌های عربی و ترکی پرداخت. سال بعد او را همراه با هیئت کنت دو گوبینو به ایران فرستادند، و وی در مدت اقامت در تهران تحصیل زبان و ادب فارسی را نزد یکی از علمای تهران دنبال کرد و در آن هم مبرز شد.
این کتاب اول بار در ۱۲۷۹ هجری قمری و به دستور آرتور دو گوبینو به دست ملا لاله‌زار با همکاری امیل برنه تحت عنوان «حکمت ناصریه» و با غلط‌های فراوان به فارسی ترجمه شد.
فاشیست‌های اروپایی با تکیه بر ایده‌های آرتور دو گوبینو (۱۸۱۶–۱۸۸۲)، اثر انحطاطی مهاجرت بر ترکیب نژادی جمعیت آمریکا را محکوم کردند. آلفرد روزنبرگ، فیلسوف نازی، استدلال کرد که مخلوط نژادی در ایالات متحده باعث می‌شود که این کشور از ملت‌های نژادپرست پایین‌تر باشد.
در این ترجمه نام مؤلف «دیاکرت» نوشته شده و حتی تاریخ درگذشت دکارت ۱۶۱۵ ذکر شده درحالی که صحیح آن ۱۶۵۰ است و از دو گوبینو به عنوان کانت دوقوبینو، «وزیر مختار و ایلچی مخصوص دولت فرانسه» نام برده شده است.