گهر فشان

دیدهٔ من گهر فشان ز غمت همچو دست خدایگان گشته

بتازه میکنم انشا گهر فشان نظمی که داد عکس سوادش ضیا به ماه تمام

پیش آمده روان فریدون گهر فشان تا ز آن گهر زمین علم کاویان شده

سحاب جود مگر از عطای شاه آموخت که طبع فایض ودست گهر فشان دارد

لب تو گر بسخن درفشان شود خوبست چه سود دیده ز حسرت گهر فشان کردن

دست گهر فشان به ثمر زود می رسد چون شاخ پر شکوفه زر خود نثار کن

دست گهر فشان تو ابرست و تیغ برق هر جا که ابر خاست ز برقی گزیر نیست

الا عصای شهنشاه ای که بر زبرت زدست میر مکان گهر فشان دریاست

چون تو سوار بگذری، دیده گهر فشان کنم خواه قبول و خواه رد، نیست جز این نثار من

آری، سمن و لاله روید از خاک تا ابر بهاری گهر فشان است