گهر سفتن

لب از وی گهر سفتن اندوخته زبان را زبان‌دانی آموخته

مهش گویم، و لیکن مه سخن گفتن نمی داند گلش گویم، ولیکن گل گهر سفتن نمی داند

خرد اسرار عشقت فهم نکند ز نابینا گهر سفتن نیاید

کار من است صاب و این جان بی قرار با دست رعشه دار گهر سفتن این چنین

اول استاد، پس گهر سفتن تا نباید به درد سر خفتن

گفت نتوانم سخن گفتن ز تو پیش آن رعنا گهر سفتن ز تو