گهر تر

لب چون صدف به آب گهر تر نمی‌کنم گوهر به آبروی برابر نمی‌کنم

پای ادب دراز به اندازه می‌کنیم از ما کسی چو آب گهر تر نمی‌شود

باد صبا گرد رهش برفشاند ابر بهاری گهر تر فشاند

شد چون صدف آب رخ ما خرج بهاران از آب گهر تر ننمودیم گلویی

قسم به پاکی ما می خورند جوهریان چه شد که دامن ما چون گهر تر افتاده است