گه گه

دیوان محتشم را گه گه نظاره میکن شاید در او بیابی ابیات جسته جسته

ماه خواهد که بماند به کلاه سیهت زین قبل گه گه بر چرخ سیه گردد ماه

بینم ابروی تو پیوسته مه نو گه گه آن نبودست که گویند بقله الحرمه

چون فاتحه دهدمان گاهی فتوح و گه گه گر فاتحه شویم او از ناز برنخواند

سنگست دلت مهر بر او تابان گه گه کز تافتن مهر گهر زاید در سنگ

خود پیشتر اجزا‌ی او در سجده همچون شاکر‌ان وز بهر خدمت موج او گه گه نماید قامتی

مرا گه گه به دردی یاد می‌کن که دردت مرهم جان می‌نماید

پی یک نظر به کوی تو درآمدم چو فانی نظری نهفته گه گه تو ز حال وامگیرم

شاهدی را بناوک هجران (مژگان) بنوازش ز لطف گه گه خویش

دلم، که در سر زلف تو شد، توان گه گه ز آفتاب رخت سایه‌ای بر آن انداخت