گنجایی

به کوه و دشت ندارم ز شوق گنجایی چو سیل تیز روم سر به سر ز شیدایی

بیش ازین با خلق گفتن روی نیست بحر را گنجایی اندر جوی نیست

یاد تو چنان فرو گرفتش که در او گنجایی هیچ چیز دیگر نگذاشت

در دو عالمت نیست گنجایی جز دلِ عاشقان شیدایی

حرف را کی بود آن گنجایی که شود ظرف ثناپیمایی

زندگی ومردنش بهر خداست در دلش گنجایی غیر از کجاست

چو چشم از اشک نومیدی بود پر کجا باشد در او گنجایی در

گفت اکنون چون منی ای من در آ نیست گنجایی دو من را در سرا

کند در دل چنان جا دلبری را که گنجایی نماند دیگری را

نیست گنجایی مستقبل و ماضی ما را مرکز همت ما نیست بجز نقطه حال