گنبد خضرا

بانگ تکبیری از آن سر شد بلند غلغله بر گنبد خضرا فکند

زهی سخاوت و ایثار شمس تبریزی که شمس گنبد خضرا از او عطا خواهد

چون آب، جدا شد ز خاک تیره بر گنبد خضرا شود ز غبرا

به آهی گنبد خضرا بسوجم فلک را جمله سر تا پا بسوجم

چو ماه از گنبد خضرا برآمد به عذرا از درم عذرا برآمد

در ده آن حمرا که رنگش همچو آه عاشقان آتش اندر سعد و نحس گنبد خضرا زند

از پی حرمت کعبه چه عجب گر پس از این بانگ دق الکوس از گنبد خضرا شنوند

خرم کن و روشن کن این مفرش خاکی را خورشید دگر بنما این گنبد خضرا را

بدستارست اسراری نهانی که آن در گنبد خضرا نیابی

تا همام از عشق او شد باخبر ترک شمع گنبد خضرا گرفت