گمره

آنکه از ضبط یک دقیقه آن عقل و ادراک نیک گمره بود

پس آنگه چنین گفت سالار نیو که ای گمره بدرگ خیره دیو

عاقل به حدیث نفس گمره نشود بی سعی خرد نزاع کوته نشود

مجد دین بوطالب آن عالم که گمره شد درو عقل کل آن کرده از بیرون عالم ازهری

برآورد گرشاسب از خشم جوش چنین گفت کای گمره تیره هوش

چو بردل مرد را از دیو گمره همی بینی فگنده بند بر بند

هیچ فرمان نبرد گرچه نصیحت کنمش وای من کاین دل گمره نه بفرمان من است

دل که گمره شده بود از هوس جنت و حور بازش از یاد وصال تو پشیمان کردم

غیرازین در گر روی گمره شوی گه درون ناری و گه چه شوی

زخم من بر جان خود پیش تو آرد روز حشر هرگز آن گمره کزو بیدارم او بیدار نیست