گلابگر

گل گفت که آب قدمش خیره مریز ما دست گلابگر گرفتیم و گریز

شد تا به برِ گلابگر جامه دران از شرم رخت در آتش افتاد و گری

زین پای که من بر سر آتش دارم کس خار گلابگر برون مینکند

گل گفت: گلابگر چو تابم ببرد در زیرِ جُلَیلِ غنچه خوابم ببرد

ای ابر! بیا و آب زن بر رویم کآبِ رخ من گلابگر خواهد ریخت

بر کوره گلابگر افتاد راه گل بلبل تو نیز خار و خس آشیان بسوز

از دست گلابگر گل عشوه پرست در پای آمد چنانکه بر خاک نشست

من میشکفم گلابگر میآید تا بر سرِ آتش همه آبم ببرد

گل گفت: که با گلابگر هر سحری اول پیکان نمودم آخر سپری