گل پیرهن

ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک اگر به مصر بردبار از چمن بویش

اشک بلبل چشمه سار جان شود گر کند گل پیرهن پیراهنت

نسیمی گر وزد در کوی او سوزم من بیدل ز رشک آنکه ناگه بوی آن گل پیرهن گیرد

یوسف گل پیرهن سلطان ماست این چنین خوش گلستانی آن ماست

عطر آن گل پیرهن تا در هوا پیچیده است بوی گل دودی است در مغز صبا پیچیده است

هر بخیه از قبای کبود تو روز صید دام هزار یوسف گل پیرهن شود

هر که رنگ آرزو در سینه افگار ریخت یوسف گل پیرهن را در گریبان خار ریخت

پرده شرم است مانع ،ورنه چشم پاک من باشد از شبنم به آن گل پیرهن نزدیکتر

بگذشت ز خاکم بت‌ گل پیرهن من چون صبح نفس جامه درید ازکفن من

یوسف گل پیرهن نگذاشت خصم دون یک جامه در بر تو