گل نسرین

از گل نسرین سرینش خرمنی از خسان مستور زیر دامنی

گله کرد آن بت شیرین ز بر خسرو جست خله کرد آن گل نسرین زبر خار برفت

من غلام آن خط مشکین که گویی مورچه پای مشک آلود بر برگ گل نسرین نهاد

سنبلی تاب به شاخ گل نسرین زده است: خم گیسوی تو پیچیده به بازوی سفید

ور بر گل نسرین نگرم بی گل رویت چون غنچه دلم ته به ته آغشته خون باد

چون عارض تو سنبل مشکین برآورد خطّت بنفشه بر گل نسرین برآورد

ز گلگشت آمدی بنشین که مشک چین فرو ریزد میان بگشا که از هر سو گل نسرین فرو ریزد

مرغ خورد بر گل نسرین دریغ باد بیارد به سر سبزه تیغ

بر گل نسرین روان کرد او گلابی گرم و من راندم از خون جگر سیلاب بر برگ زریر

نشان همی دهد از خط و خدّ و بالایت بنفشه و گل نسرین و قامت شمشاد