گل مهر

گل گلزار گر از آب وگل آید بیرون گل مهر تو ز گلزار دل آید بیرون

دوستدار تو که در گلشن گیتی گردد از گل مهر تو لبریز دلش جیب و بغل

ندیده بی تو رخ باغ روی خندیدن نهاده غنچه گل مهر بر دهن بی تو

بر اثبات فنایش، نزد عقل و هوش و چشم و دل قضا منشی است، ریحان خط و گل مهر و چمن محضر!

شنید خصم به هر جا کلام رنگینم بسان غنچه گل مهر از دهان برخاست

ز خراد برزین گل مهر خواست به بالین مست آمد از حجره راست

که چید یک گل مهر از درخت قامت او که عاقبت بشد از جان و سر نثار جهان

هر هشت جنت از گل مهر تو یک نسیم هر هفت دوزخ از تف قهر تو یک شرر

کمال از سینه گل مهر آن سرو تزید صدر پی بالا نشینی

از غمت ای آتشین خو مانده ام در تاب و تب کرده ام چون غنچه گل مهر خاموشی به لب