گل غنچه

گفتم هجای (تو) چو گل غنچه آنرا بیاد سبلت و بشکفتی

کند گل چون رخت خود را تصور ازان دارد ز گل غنچه دلی پر

تا به روی تو شد برابر گل غنچه بسیار خنده زد بر گل

به سیر گلستان رفتی و بویی برد از این معنی هنوز از نکهت گل غنچه می‌گیرد دماغ آنجا

کم به بستان رو بهار آخر شد و نشگفت گل غنچه از شرم تو گل را چند در زندان کند

زشرم ابروی او پیوسته چینی بر جبین دارد وگرنه خنده گل غنچه اش در آستین دارد

بوی گل غنچه شود چون تو به گلزار آیی رنگ یوسف شکند چون تو به بازار آیی

چشم چون شبنم نمی دوزیم بر رخسار گل غنچه منقار باغ دلگشای ما بس است

لبان چو گل غنچه از هم شکفت پدر را درودی فرستاد و گفت

گر طعنه زند بر چمن خلد عجب نیست آن دل که گل غنچه پیکان تو دارد