گل خون

لاله و گل خون کنند بر سر هر شبنمی گر به گلستان بری روی عرقناک را

ای فدایت جان من دور از بهار جلوه ات خشک شد مانند گل خون در سراپای تنم

تو چو گل خون به لب آورده شدی و چو رطب خون به چشم آمده پر خار و خطر باد پدر

چاک زد باد صبا پیرهن پاره ی گل خون شد از زاری بلبل دل بیچاره ی گل

در گلشنی که دود بجوشد ز رنگ گل خون فسرده از رگ فواره می رود

نخورده ام به دل شبنمی درین گلشن چو خون لاله و گل خون من چرا هدرست؟

ز گردن کفن ها درآویخته زنرگس به گل خون دل ریخته

به هر چمن که رسیدم ز خارِ مژگانم ز رشکِ بلبل و گل خون ز چشم بگشادم

پیکرم از ناتوانی یک رگ گل خون نداشت تا دم تیغ تومی‌کردم به آن مقدار سرخ

چکد از بوی گل خون دل من دل یک غنچه گر جای تو باشد