گل خندان

خط سبزم به چستی سرخییی جست سزد گر از گل خندان برآید

لبی به خنده گشودی به باغ و از حسرت چو غنچه شد گل خندان به شاخسار گره

صائب مکن از تیغ زبان شکوه که چون گل خندان بود آن دل که پراکنده زخم است

لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد روی رنگین تو آب گل خندان ببرد

تپه گل خندان در شهرستان درگز، روستای گل خندان واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت ۱۲۸۷۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

رونقی بی گل خندان به چمن بازنماند یارب آن نوگل خندان به چمن بازرسان

سطری نبشت بر مه تابان ز گرد عود خطی کشید بر گل خندان ز مشک ناب

دژ گل خندان مربوط به دوره ساسانیان است و در شهرستان پردیس، روستای گل خندان واقع شده و این اثر در تاریخ ۵ آذر ۱۳۷۹ با شمارهٔ ثبت ۲۸۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مصالح به‌کار رفته در بنای این دژ از جنس گچ، ساروج و سنگ است.

زنهار غنیمت دان دوران لطافت را کاین عهد گل خندان بسیار نمی‌پاید

چو گل خندان لب و دلشاد بودم ز هر بادی چو سرو آزاد بودم

ای پری چهره لبی چون گل خندان داری قد چون سرو رخ چون مه تابان داری

نالم گهی چو بلبل و گریم گهی چو ابر اکنون که از نظر گل خندان من برفت