گل جبین

دمی که از نگهت سرمه ستم نکشد عجب که آینه چون گل جبین به هم نکشد

نبود بحسن چون رخ تو گرچه آفتاب از لاله روی سازدواز گل جبین کند

بگفتا مترسید و گوئید راست که آن مهوش گل جبین در کجاست

آنان که تکیه گاه خود از خار کرده اند چون گل جبین گشاده ز گلزار می روند