گزم

ز درد و حسرت عمری که بی تو رفت از دست گزم بناب ندامت هزار بار انگشت

دریاب که با این همه آزار کشیدن لب می گزم از کار به زنهار کشیدن

غم می گزد لب من، من می گزم لب عشق میرم به تلخی غم، نازم به مشرب عشق

گفتم اگر لبت گزم می خورم و شکر مزم گفت خوری اگر پزم قصه دراز می‌کنی

دیدم که همی گزم لب شیرینت از خواب پریدم سرانگشتم بود

من دوش به یار گفتم ای تنگ شکر شاید که ترا گزم بار دگر

ازین زمانه من از غبن پشت دست گزم که بست پایم صد ره به دام بی دانه

پنجه بر رو می زدم زین پیش طفل توبه را می گزم چون غنچه اکنون پشت دست خویشتن

چه شد درهم شکست ار بار عصیان استخوانم را گزم تا از ندامت لب سراپا عقد دندانم

لب می گزم و خون به زبان می لیسم خون می خورم و ز زندگانی سیرم