گریبان دریده

جمعیت دل ار طلبی راه درد گیر یعنی به رنگ غنچه گریبان دریده باش

صد گریبان دریده است از تو چاک، برطرف پیرهن چه زنی

دل از ازل چو غنچه گریبان دریده بود با چاک پیرهن گل صبحم دمیده بود

رنگم چو گل هزار گریبان دریده است زین بیشتر چه ناله کنم بینوا لبم

به بارگاه تو دامن کشان رسید انصاف ز درگه تو گریبان دریده شد بیداد

آن جا که شحنه تو به درگاه می برد شاهد ز عاشقست گریبان دریده تر

صد گریبان دریده شد ز غمت چاک بر طرف پیرهن چه زنی؟

بیهوده ما چو لاله گریبان دریده ایم در گلشنی که خنده گل چاک دامن است

ای دوست، پرده پوشی مجنون ز عقل نیست کور است دامنی ز گریبان دریده تر