چهار دست و پا

خرس‌های گریزلی مادهٔ بالغ، وزنی بین ۱۳۰ تا ۱۸۰ و خرس‌های نر وزنی بین ۱۸۰ تا ۳۶۰ کیلوگرم دارند. طول متوسط این‌گونه ۲۳۰ سانتی‌متر، قامت متوسط آن‌ها در حالت چهار دست و پا ۱۴۵ سانتی‌متر بوده و در حالت ایستاده به حدود ۲۸۰ سانتی‌متر می‌رسد.

شواهدی وجود دارد که بیرون‌زدگی دیسک بین‌مهره‌ای که می‌تواند باعث کمردردهای مزمن شود در افرادی بیشتر دیده می‌شود که شکل مهره‌های کمر آن‌ها به مهره‌های شمپانزه‌ها و اورانگوتان‌ها شباهت بیشتری دارد؛ به عبارت دیگر مهره‌های کمر این افراد از نظر تکاملی کمتر برای راه رفتن روی دو پا تطبیق پیدا کرده‌است. یکی از توضیحاتی که در این باره ارائه شده این است که در مسیر تکامل از موجودی چهار دست و پا به انسان دو پا، فشار بر روی ستون مهره‌ها افزایش یافته‌است. نتایج این پژوهش این فرضیه را که کمردرد ممکن است منشأ تکاملی داشته باشد تقویت می‌کند. شیوع بیماری‌های ستون فقرات در انسان بیشتر از نخستی‌ها است.

خزیدن یا حرکت چهار دست‌وپا روشی برای حرکت انسان است که از هر چهار اندام استفاده می‌کند. این یکی از نخستین روشهای راه‌رفتن است که توسط نوزادان انسان آموخته شده‌است، و دارای ویژگی‌های مشابه حرکت چهار دست و پا در سایر نخستی‌ها و در چهارپایان غیرنخستی است.

این دایناسور مربوط به رسوبات دوره کرتاسه پیشین در شمال غربی آمریکا و مربوط به ۱۰۵ تا ۱۲۵ میلیون سال پیش دانسته شده‌است. این دایناسور ۶.۵ تا ۸ متر درازا و ۲.۲ متر بلندی داشته‌است.و بیشترشان بین ۱ تا ۲ تن نیز وزن داشتند. دمش نسبت به دیگر انواع این گروه بلندتر بوده و همچنین بیشتر اوقات روی چهار دست و پا راه می‌رفته است.

بعضی از آنها را به جهت طلب غذا خلق فرمود، چون دو پا از برای انسان، و بال و پر از برای مرغان و چهار دست و پا از برای چهار پایان.