چست و چالاک

بگفتا یک سواری چست و چالاک به اردو گر رود از بهر غمناک

ما در ره عشق چست و چالاک شویم ور زانکه خری لنگ شود ما را چه

یار می باید که باشد چست و چالاک آمده آری آری این بیان در عین لولاک آمده

از وجود خویشتن پاک آمدی زان درآتش چست و چالاک آمدی

چو از پرده برآید چست و چالاک ببویند و بیندازند در خاک

اندر ره حق چو چست و چالاک شوی نور فلکی باز بر افلاک شوی

به نا‌دیده دیدن هوس‌ناک بود به‌هر جا که شد چست و چالاک بود

گر مرد رهی ز ننگ خود پاک بباش بی هستی خویش چست و چالاک بباش

گرفتم دامنش را چست و چالاک چو گل افتاد در پیراهنش چاک

دمان و دژم چست و چالاک و چیر در انداخت هنگامه دارو گیر