پیگو

هواداران و پیروان آلفرد مارشال، مثل اجورث و پیگو سال‌های متمادی کوشیدند تا مالیات تصاعدی را با فرضیه برنولی توجیه کنند. کافی است گفته شود که نزولی بودن مطلوبیت نهایی درآمد، برای منطقی کردن مالیات تصاعدی کفایت نمی‌کند. استدلال در این زمینه باید به طرف هزینه هم توجه نماید و صد البته نظریه برنولی هرگز تضمین نمی‌کند که یک تومان پولی که از شخص غنی گرفته می‌شود لزوماً به جیب فردی فقیر ریخته خواهد شد.

با این حال، علاوه بر کمرنگ شدن حاشیه سود در توزیع نابرابر، پیگو و دیگران اظهار داشتند که تأثیر " نگه داشتن جونز " در بین ثروتمندان ممکن است منجر به نابرابری بیشتر و استفاده از منابع برای عدم بازگشت بیشتر در ابزار شود.

اگر اثر پیگو همیشه به شدت عمل کند ، انتظار می‌رود سیاست بانک ژاپن مبنی بر نرخ بهره اسمی تقریباً صفر، تقلیل سطح قیمت‌ها در ژاپن در دهه ۱۹۹۰ زودتر پایان یابد.

شواهد بارز دیگر علیه اثر پیگو در ژاپن ممکن است دوره طولانی رکود هزینه‌های مصرف‌کننده باشد در حالی که قیمت‌ها در حال کاهش است. پیگو فرض کرد که کاهش قیمت باعث می‌شود مصرف‌کنندگان احساس ثروتمندی کنند (و هزینه‌ها را افزایش دهند) اما مصرف‌کنندگان ژاپنی تمایل داشتند گزارش دهند که ترجیح می‌دهند خریدها را به تأخیر بیندازند، به امید آنکه قیمت‌ها بیشتر کاهش یابد.