پستم

اگر نهی ز سر لطف بر سرم دستی ز رفعت این سر پستم بچرخ سوده شود

فطرت پستم ندارد بال پرواز بلند منکه مور ناتوان باشم چه باشد شهپرم

ای عشق با توستم وز باده تو مستم وز تو بلند و پستم وقت دنا تدلی

چو من سرگشته پستم تو بلندی بلندم کن چو پستم اوفکندی

چون گَرد شود وجود پستم هرجا که روم تو را پرستم

از عقل بلند اگر نیم پستم گیر هشیار زمانه گر نیم مستم گیر

از وصل تو محروم من از طالع پستم از ناز بلندست مگر جای تغافل؟!

به باد عشق بردادم جهان را چو خاک ره چرا پستم دگر بار

چو من در عاشقی چون خاک پستم کجا از آب عشق آید شکستم

فلک دیوار پستم را کجا از پای بنشاند ازین کردار خود را تا قیامت رنجه گرداند