پرستشگه

یکی جای دارم بدین تیغ کوه پرستشگه بنده دور از گروه

خود اندر پرستشگه آمد چو گرد بزودی در آهنین سخت کرد

تو را چون سوی جنت آمد شتاب پرستشگه آباد شد ما خراب

پرستش اگر ز اجنبی این بود مرا این پرستشگه آیین بود

بدی مه نشان بهاران بدی پرستشگه سوگواران بدی

شبانگه که مسلم زبهر نماز به سوی پرستشگه آمد فراز

طوبی فیض تو هر جا گل و بار افشاند جز نسیمی به پرستشگه مریم نرسد

به سوی پرستشگه آمد چو باد به منبر برآمد زبان برگشاد

محراب پرستشگه ترسا و مسلمان چون نیک ببینم خم ابروی تو باشد